Dlaczego głos Kościoła staje się jakby mniej słyszalny

Wina nie leży tylko po jednej stronie. Wielu ludzi Kościoła uległo „politycznej poprawności”. Nie nazywają rzeczy po imieniu, obawiając się oskarżenia o zacofanie, wstecznictwo czy brak rozumienia współczesności. Chrześcijanie – świeccy i duchowni – chcą być „nowocześni”, postępowi, trzymający z intelektualistami i śmietanką towarzyską – to dodaje złudnego poczucia wartości. Nieszczęsna podpowiedź Hegla, że lepsze jest to, co nowsze, zakorzeniła się w ludzkim myśleniu. Kryzys dotyka seminaria duchowne – nie chodzi o poziom intelektualny, ale przede wszystkim o brak autorytetów w dziedzinie życia duchowego. Zaniżenie wymagań – w szkole, rodzinie, na uczelni – przekłada się na religię i nie przynosi dobrego owocu. Kościół niepewny, niezdecydowany, obniżający oczekiwania staje się smutny, pusty i zbędny; nie ma odwagi wymagać, bo boi się ataków medialnych, dlatego, unikając spięć, zaniżamy oczekiwania do minimum. Co zatem robić wobec zjawisk, które jakoś i nas obciążają? Pogłębiać wiarę w Chrystusa, żyć Kościołem Jezusa, bronić go bez kompleksów – o odnowioną apologetykę wołał Benedykt XVI. Umacniać odwagę i męstwo w sercu; nie obawiać się rozmowy, dyskusji, zajęcia stanowiska, wyrazistej postawy. O tym, co kochamy, musimy mówić! Kościół to sprawa Jezusa, On jest z nami po wszystkie dni. Nie poprawiajmy Go – pozostańmy wierni! ks. bp Wiesław Mering, biskup włocławski
Artykuł opublikowany na stronie: https://naszdziennik.pl/wiara-kosciol-w-polsce/199717,nie-bojcie-sie.html