Dziewczyny, nie wiążcie się z islamistą cz.2

Mieszkając w Tunezji nie pracowałam, więc nie miałam pieniędzy na bilet do Polski. Poza tym by wyjechać z dzieckiem, musiałam mieć pisemną zgodę męża, o czym nie było mowy. Znajomi za otrzymane złoto przekupili strażnika na lotnisku, który miał przepuścić kobietę z dzieckiem bez dokumentów.  Kiedy na lotnisku przechodziłam przez kontrolę, nagle wokół mnie pojawiła się policja. Wyrwano mi dziecko i usłyszałam, że pójdę siedzieć. Zemdlałam. Kiedy się ocknęłam, zadzwonili po mojego męża. Zabrano mi dokumenty i wprowadzono do systemu tunezyjskich służb granicznych informację, że jestem niebezpieczna i próbowałam porwać ich obywatela. Po tej nieudanej próbie ucieczki, mąż zabrał ją do domu i powiedział, że ma pół godziny, by podjąć decyzję - albo przechodzi na islam, albo ją deportują do Polski i nigdy nie zobaczy swego dziecka. Powiedziałam, że nie mogę wyrzec się Jezusa. Ku mojemu zdumieniu mąż nie zgłosił mnie do deportacji, ale zabrał z córką do oddalonej o 300 km od lotniska i jego rodzinnego domu wioski. Nie miałam żadnych pieniędzy na zakup żywności, czasami udało mi się sprzedać jakieś swoje ubranie przywiezione z Polski i to wystarczało na zakup mleka i bułki. Pamiętam, jak któregoś dnia, gdy głód był już tak wielki, że było mi słabo, mąż przyszedł do domu z pracy. Kupił popularne tam różowe rybki, usmażył je i zasiadł na środku pokoju by jeść. Ines miała 2 latka, zapach jedzenia był tak kuszący, że się nie powstrzymała i podeszła do taty, wyciągając rękę z prośbą o jedzenie. Została zbita i jeść nie dostała. Pomyślałam wtedy, że tak musi być w piekle i trzeba szukać ratunku za wszelką cenę. GN 22.01.19