Ludzie cierpieli dawniej i cierpią dzisiaj, cierpią w krajach biednych i bogatych, cierpią prości i uczeni, cierpią religijni i cierpią ateiści. Tylko w bajkach ludzie żyją „długo i szczęśliwie” – „wśród róż, nie znając burz”. Jakże potrzebny jest nam życiowy realizm, obiektywne spojrzenie na starczy wiek człowieka, szacunek i wdzięczność wobec osób dobijających do brzegu wieczności. Jakaż szkoda, że sporo ludzi umiera dziś w zapomnieniu, w samotności, w separacji od najbliższej rodziny. A zdarzają się przypadki, że nie ma kto pochować opuszczonych osób. Boże, Ty mnie uczyłeś od mojej młodości i do tej chwili głoszę Twoje cuda. Lecz i w starości, i w wieku sędziwym nie opuszczaj mnie, Boże”. Dar modlitwy przekazywany Kościołowi w podeszłym wieku może okazać się darem o wiele cenniejszym aniżeli młodzieńcza aktywność eklezjalna. Ludzie starsi dzięki swej dojrzałości i doświadczeniu mogą udzielać młodym rad i cennych pouczeń. Osoby w podeszłym wieku wiele mogą duchowo pomóc Kościołowi i światu, składając swoje cierpienie jako dar dla drugich. Bp Ignacy Dec
Artykuł opublikowany na stronie: https://naszdziennik.pl/wiara-kosciol-w-polsce/284459,czlowiek-starszy-w-kosciele-i-w-rodzinie.html
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz