Benedykt umierał w ukryciu maleńkiego klasztoru. W pewnym wycofaniu. Jakże wymowna jest ta śmierć w dniu, w którym od rana wybuchają petardy i strzelają korki od szampana. Śmierć cicha, spokojne, paschalne przejście ze starego, które przekuwa się w nowe. Odchodził w dniu, gdy od rana wybuchały petardy, a ludzie szykowali się do bali sylwestrowych, by często zatańczyć i zapić niemy skowyt rozpaczy. Odchodził w chwili, gdy świat bawił się w najlepsze. Wśród huku petard myślę o słowach, którymi Benedykt XVI żegnał 2012 rok. 31 grudnia podczas nieszporów mówił: „Mimo wszystko jest dobro na świecie, a przeznaczeniem tego dobra jest zwyciężyć dzięki Bogu. Niewątpliwie czasem trudno jest uchwycić tę głęboką rzeczywistość, ponieważ zło robi więcej hałasu niż dobro; Codzienny trud znoszony wiernie i cierpliwie, pozostają częstokroć w cieniu, nie wychodzą na jaw. Chrześcijanin jest człowiekiem nadziei, także i przede wszystkim w obliczu mroków, które często są na świecie i które nie zależą od projektu Boga, ale od błędnych wyborów człowieka, bo chrześcijanin wie, że siła wiary może przenosić góry. Marcin Jakimowicz, GN 31.12.22
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz