Pewnego razu usłyszałam od znajomej siostry zakonnej: słuchaj, muszę podesłać ci jedno dziecko, nikt go nie chce, ponieważ to trudny człowieczek. Nie ma problemu, odpowiadam. A ona na to: „To ile mam za to zapłacić?”. Dla mnie to był szok. Poczułam się obrażona. Zapłacić, bo wezmę dziecko do naszego sierocińca? Mam już 450 dzieci. Jeśli będę ich miała 451, to budżet naszego sierocińca nie wywróci się do góry nogami. Damy radę przygotować śniadanie, obiad i kolację dla nich. Nie rozumiem tego zupełnie, dlaczego w Kościele we wszystkim musi się pojawić: „Ile płacę?”. Działamy dzięki pomocy i życzliwości ludzi, którzy nie pytają o kasę. W tej kwestii wielu ludzi Kościoła musi jeszcze przebyć długą drogę. GN 15.02.23
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz