Film „Kler” doczekał się nie tylko licznych recenzji. Okazuje się, że obraz
ten wiąże się z pojawieniem się niespotykanej dotąd ideologii. Ale co mi da
„lektura” tego filmu? Od dawna było wiadomo, że produkcja ta będzie szokować?
Wojciech Smarzowski zarzeka się, że chce po nim społecznej debaty. Dojść wręcz
można do wniosku, że ma on pozytywną intencję reformy kościoła. Ale po co go
chce reformować, skoro w mediach przedstawia się jako ateista? Antyklerykałowie
oraz dalecy od kościoła reformatorzy urastają nagle do rangi ekspertów od
katolicyzmu. W zapowiedziach nic nowego nie pokazano. Księża są oskarżani o
pedofilię, czasem mają kochanki, a niektórzy hierarchowie lubują się w
markowych autach, wsparci przez proboszczów, którzy zakochali się w banknotach.
Oczywiście można powiedzieć, że tak jest. Jasne, ale jest też drugie, znacznie
częstsze, prawdziwe oblicze kościoła, który nie zbiera forsy, ale służy. Czy twórcy
filmu byli np. w Domach Pomocy Społecznej dla osób niepełnosprawnych
prowadzonych przez dziesiątki, jeśli nie setki polskich zakonnic? Dyskusja
dotycząca błędów kościoła trwa od lat. To osoby zaangażowane w kościół, będące
blisko niego są w stanie poznać wady kleru. Mówi się, że od księży wymagać
trzeba więcej. Ale dlaczego wniosek ten formują ludzie, którzy w owym kościele
nie funkcjonują? Proszę, by krytycy kościoła, którego jestem częścią, wskazali
alternatywę, konkretną alternatywę, która naprawi to co według nich jest od lat
popsute. GN 30.09.18
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz