Zasadnicza, ponieważ ochrzczony został przez chrzest „podłączony” do źródła łaski, żyje w relacji do Boga, a ponadto jest wszczepiony w Kościół, który niesie mu sakramentalną pomoc, jeśli upadnie. Nieochrzczony pozostaje samotny ze swoim grzechem. Jest pozbawiony dostępu do łaski zbawienia wysłużonej na krzyżu przez Chrystusa. Czy ta różnica jest do uchwycenia na poziomie przeżyciowym? To jest trudne pytanie. Bo jak zmierzyć skłonność do grzechu poszczególnych ludzi? Czy to się w ogóle da porównać? Ochrzczony ma dostęp do miłosierdzia Bożego, przez spowiedź może powrócić do życia w łasce. Nieochrzczony nie ma takiej możliwości. Zło może w nim kumulować swoje negatywne skutki, prowadząc ku zatraceniu. Bez łaski Bożej człowiek nie da rady pokonać zła. Niemniej jednak, jeśli ktoś został ochrzczony, ale nie współpracuje z łaską chrztu i np. przez lata trwa w grzechu ciężkim, to jego siły duchowe ulegają osłabieniu, a on sam naraża się na utratę zbawienia. Ks Tomasz Jaklewicz, GN 23.05.23
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz