Obserwując wszystko jako dzieciak, później jako licealista, student,
wreszcie ksiądz nabrałem jakiejś takiej podejrzliwości wobec profesji nauczyciela
– nie dlatego, że trudna, ale że wciąż narażona na jakieś prowokacyjne
zależności. Widziałem, jak łatwo ulegać tymże. I jak one wpływają na nabór
nowych ludzi do nauczycielskiej pracy. To tylko stwierdzenie faktu. W końcu sam
do szkoły trafiłem jako katecheta, czyli nauczyciel religii. Wszystkie
praktyczne argumenty, także sytuacja, którą można nazwać historyczną
sprawiedliwością, przemawiały za nauką religii w szkole. Właśnie: za nauką
religii. Bo znając szkolną atmosferę – bez żadnych animozji – czułem, że nie
będzie to już katecheza. Tak w istocie się stało. „Program autorski” miałem. A
tu z czasem zacieśniały się urzędowe wymogi. Dalej starałem się, by to była
katecheza, nie tylko nauka. By nie odchodząc od sprawdzonych w przeszłości
wzorców, ubogaconych przez moje doświadczenia wyniesione z Ruchu Światło–Życie
oraz o wiedzę zdobytą w czasie specjalizacji doktorskiej (a to i w wiejskiej
szkółce się przydaje), katechizację zamieniałem w ewangelizację. I dzieci, i...
kolegów oraz koleżanek ze szkolnej pracy. Pierścień urzędowego nadzoru
metodyków przedmiotu „religia” zacieśniał się coraz bardziej. Korzystając z
karty nauczyciela i mojej metryki urodzenia, wymknąłem się z sieci. Mam „siedem
lat wakacji”. To jeszcze przedwojenne określenie nauczyciela na emeryturze.
Dzisiejszych programów i podręczników bym nie zdzierżył. Więcej
powierzchowności we wszystkim – pewnie także w programach i podręcznikach. I to
każdego przedmiotu. Religia pewnie nie jest wyjątkiem. ks. Tomasz Horak GN
24.06.18
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz