Rodzi się – na naszych oczach – nowy styl bycia księdzem, wzajemnych relacji duszpasterzy i wiernych, przełożonych i podwładnych. Brak kontaktu księdza z biskupem to katastrofa. Przełożony może podejmować dobre decyzje, gdy choć trochę zna podwładnego. Gdy przełożony nie zna swoich księży, ich pragnień, obaw, lęków, ograniczeń, jego decyzje będą przypadkowe. Przełożony staje zawsze przed ważnym wyzwaniem: zdobyć zaufanie ludzi, których Chrystus mu powierza. Styl rządzenia: „ja jestem przełożonym, wy macie mnie słuchać” jest dzisiaj nie do przyjęcia. Sobór Watykański II mówi, że biskup ma być ojcem, a ojciec winien rozmawiać ze swoimi dziećmi, liczyć się z ich ograniczeniami, wrażliwością. Sobór Watykański II mówi, że biskup ma być ojcem, a ojciec winien rozmawiać ze swoimi dziećmi, liczyć się z ich ograniczeniami, wrażliwością. Jest jednak warunek: minimum zaufania księdza do swego przełożonego. Jeżeli wcześniej został potraktowany z góry, upokorzony, to trudno się dziwić, że nie ma ochoty na rozmowę. Jest jednak warunek: minimum zaufania księdza do swego przełożonego. Jeżeli wcześniej został potraktowany z góry, upokorzony, to trudno się dziwić, że nie ma ochoty na rozmowę. Ale w sytuacji kryzysowej wbrew wszystkiemu ksiądz winien rozmawiać ze swoim przełożonym. O. Józef Augustyn SJO.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz