Niejednego ubodła, jako człowieka oświeconego i obywatela nowoczesnej Europy
i takiegoż świata, uroczystość przyjęcia Chrystusa za Króla i Pana. Żyjemy
przecież w świecie, gdzie tam, gdzie panuje demokracja, a szczególnie tzw.
demokracja liberalna, nie ma miejsca na monarchię. Czyżby? Jeśli tak, to skąd
tyle koron w naszym oświeconym otoczeniu? Oto ktoś zdobywa najwięcej bramek i
zostaje... królem strzelców. Co za anachronizm i zaprzeczenie równości! Miss
województwa, kraju i świata otrzymuje koronę. Wszyscy klaszczą. A w myśl tzw.
politycznej poprawności publika powinna wyć z oburzenia. Jakiś himalaista
trudem i wysiłkiem wielu lat zdobywa koronę Himalajów. Coś okropnego! I na
koniec, choć przykłady można by jeszcze mnożyć, ktoś osiąga szczyt kariery.
"To ukoronowanie jego starań". Co za fatalne określenie! Na naszym
kontynencie istnieje 12 monarchii - dziesięć z nich to monarchie dziedziczne, w
których głowa państwa (monarcha) obejmuje rządy w drodze dziedziczenia i
sprawuje je do śmierci lub abdykacji. Tylko głowa państwa Watykan jest
wybierana, i to większością 2/3 głosów, liczbą, jakiej nie używa bodajże żadna
z demokracji. W tym kontekście zawołanie "Króluj nam, Chryste!" brzmi
jak najbardziej nowocześnie i postępowo (Ks. Zbigniew Niemirski GN 48/16).
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz